Leoni Jansen & Carel Kraayenhof – Melancholie in de Polder 2 – Oisterwijk
Waartoe een wereldwijd virus zoal kan leiden. Ja, tot een hoop miserie tot zelfs dood en verderf en dus bakken intens verdriet, dat zeker ook. Dat zijn we niet vergeten, verre van, breek ons de bek niet open, en hopen we nooit meer mee te maken bovendien. Maar neem niettemin ondanks alles Carel Kraayenhof en Leoni Jansen…..
Deze twee bevlogen, veelzijdige beroepsmuzikanten wonen allebei in de Beemster, de oudste grote polder van Nederland. Ze zijn er per toeval zowat elkaars buren. Tijdens covid viel hun beider werk onafhankelijk van elkaar noodgedwongen stil. Ze zochten elkaar op, soms binnen op anderhalve meter afstand van elkaar, soms ook buiten in dat wijde, vlakke weidelandschap van die uitgestrekte polder. Zo konden ze toch nog samen ‘troostmuziek’ maken. Weliswaar zonder publiek uiteraard, maar veilig en, elkaar uitdagend, evengoed met plezier. Carel op zijn weemoedige bandoneon, Leoni vocaal, op gitaar en bodhran, de Keltische geitenvellen handtrom.
Dagenlang wisselden ze zo muziek uit, voor elkaar stukken spelend uit verschillende windstreken die de ander nog niet kende en op elkaar inhakend waar maar mogelijk. Onbewust onbedoeld bouwden ze een schitterend, uiteenlopend repertoire uit, variërend van hun gedeelde passie voor celtic music uit vooral Ierland en Schotland via klassiekers van gezamenlijke jeugdhelden zoals Bob Dylan, Randy Newman en Sting tot muziek die geworteld is in Latijns Amerika, zoals Carel die zich eigen maakte sinds hij aan zijn diatonische trekharmonica’s de bandoneon toevoegde en zich toelegde op de Argentijnse tango nuevo. Enkele van de Engelstalige pop- en rockclassics vertaalden ze vrijelijk naar hun eigen moerstaal.
Hoewel Carel zowel als Leoni zich vaak laat omringen door andere muzikanten, besloten ze post-covid als duo een album op te nemen en samen vanuit hun polder te gaan toeren door de Lage Landen. Tijdens de opnames kwam per toeval Freek de Jonge aanwaaien. Nu hij er toch was, zong ook hij maar een stukje mee met de folk-klassieker Wild Mountain Thyme. Hoe plezierig ook, ze blijven serieuze profs, dus muzikaal investeerden ze allebei stevig. Carel maakte op songs van Dylan, Sting, Newman en andere grote singer-songwriters onmogelijke arrangementen voor zijn bandoneon en Leoni vertimmerde haar gitaarspel om vertrouwder te raken met typische ritmes uit de Latijns-Amerikaanse en vooral Argentijnse folk.
Het beestje vroeg om een naam en daarmee was Melancholie in de Polder geboren. Het uitstapje beviel wederzijds en met dank aan covid bleek het uit behoeftige muzikantennood geboren duo een plezierig blijvertje. Althans: bij tijd en wijle trekken ze er nog steeds samen op uit en hun eerste duo-CD kreeg ondertussen een opvolger. Zo ziet nu Melancholie in de Polder #2 het levenslicht. Bij GUO-concerten Groeten Uit Oisterwijk laten ze horen wat er zoal onorthodox mogelijk is met een bandoneon, een gitaar, een bodhran en een stem. En wel in het Lodewijkskerkje, kerkmonumentje met fijne akoestiek. In deze sfeervolle entourage belooft dat een bijzonder intiem concert waar deze twee doorgewinterde klasbakken en de bezoekers op elkaars schoot kruipen. Als het ware, bij wijze van, overdrachtelijk.